Hoe word ik een sporty bitch: 5 tips
Strong is the new pretty. Voila, hier mijn catchy beginzin, en hij komt van deze geweldige fotografe. Het is zo'n beetje het adagium van het afgelopen jaar, vind ik. 't Is te zeggen, vinden al de blogs en Instagramfeeds en wijvenmagazines die ik lees/volg. Mager zijn is uit, sterk zijn is in - trieste trends als thigh gaps en A4 waists efkes buiten beschouwing gelaten. Ik vind dat geen slechte evolutie, die sporthype, want sporten is goed voor u. En het komt mij ook bijzonder goed uit dat ik net nu zo'n beetje een sportpersoonlijkheid heb ontwikkeld. Tegenwoordig zou ik niet meer liegen als ik mij als 'een sportief type' omschreef op een datingsite. Dat was vroeger wel efkes anders. Hoe anders precies, dat leest ge hier.
Hoe is dat zover kunnen komen? Ik heb daar eens diep over nagedacht en dit zijn de wijze conclusies van deze vijfentwintigjarige minisportgoeroe.
Er is een drempel en ge moet daar over (en dat gebeurt niet op een week tijd).
Voor mij is het sporten op vrijwillige basis begonnen met het verkrijgen van een Lief. Mijn Lief is niet zo iemand als ik, die het sporten heeft moeten leren. Hij is zo'n sportman pur sang. Mijn eerste consequente serie loopjes waren twee jaar geleden met hem. Geweldig frustrerende loopjes waren dat: hij op het gemak een halve meter voor mij, ik met mijn tong over de grond en compleet afgepeigerd achteraf. En elke week weer denken dat lopen echt altijd ongelofelijk lastig zal blijven en dat je dan wel iets beter te doen hebt dan zo af te zien, godvermiljaar.Maar ge moet daar door. Echt de waarheid. Eens je een basisconditie hebt opgebouwd, geraak je die niet zo snel meer kwijt. De eerste keer dat je 5 of 10 km aan één stuk loopt, lijkt dat de prestatie van uw leven, en ook vooral een prestatie die je nooit of te nooit meer wil herhalen. Maar loop 4 weken na elkaar die afstand, en er verandert iets. I promise. Ik kan nu zeggen: ‘gasten, ik ga een uurtje gaan lopen, salut!’ zonder dat ik daar twintig weken voor moet trainen zoals twee jaar geleden. Dat uurtje lopen, dat zit in mijn benen en in mijn longen. En ja, dat blijft altijd wel een béétje lastig. Ander was het geen sport. Zo tegen kilometer acht heb ik nog altijd momentjes waarop ik denk, ‘Wat zit ik hier nu te lopen als een onnozel kieken? Wandelen is fokking veel toffer!’ Maar die momentjes duren tegenwoordig welgeteld 5 meter, en niet meer 5000 zoals in het begin. Mijn loopjes zijn nóóit meer zo lastig als in die allereerste weken. Alles went, jong. En tegen de tijd dat je gewend bent aan de fysieke inspanning, is sport in één keer ook een gewoonte geworden.
Zoek een sport die bij je past.
Ik ben nooit een zelfzeker type geweest, om het zacht uit te drukken. Lopen was voor mij daarom de sport bij uitstek om mee te beginnen, omdat ik niet geïntimideerd kon raken door andere, meer ervaren sporters. Alleen ik en mijn rode kop, samen vooruit op verlaten landweggetjes waar niemand het kon zien. In mijn eentje (met wat privécoaching van mijn Lief) over die drempel geraken, voor een introvert zoals ik was dat belangrijk. Het heeft anderhalf jaar geduurd tot ik mij eens durfde inschrijven voor een loopwedstrijd van 5 km, terwijl ik tegen die tijd al vlot 10 km liep.Er is nog een eigenschap die mij verliefd heeft doen worden op het lopen: ik ben een natuurmens. Ik heb niet veel nodig om onder de indruk te zijn: een uitgestrekt boerenveld met de aardse geur van spruitjes, een klein verborgen paadje in het park, een ongehavend jaagpad langs een stille waterloop. En gij alleen op uw loopschoentjes van de Decathlon daartussen. Al dat klein schoons, binnen een straal van 5 km van uw voordeur. Elke zondag zuig ik al die simpele indrukken van buiten op, idealiter in het zonnetje, en dat laadt mijn batterijen weer op voor de rat race van de nieuwe, aankomende week.
Als ge geen onzekere natuurmens zijt, en ge snapt niet wat ik bedoel, dan is dat niet erg. Dan is lopen misschien uw sport niet. Het zijn soms kleine dingen die u verliefd kunnen doen worden op een bepaalde sport of routine. Lijst wat sporten op (Google zeker eens 'sport' en de naam van uw gemeente) en denk eens goed na welke er bij jou zouden kunnen passen.
Track je vooruitgang.
Ik heb wiskunde gestudeerd. Ik word altijd een beetje opgewonden van een schone grafiek. Van tabelletjes en Excelsommen, ken je ‘t. Dus toen ik Strava ontdekte, werd die app in een mum van tijd mijn grootste motivatie voor mijn volgende loopje. Mijn ingesteldheid ging van ‘ik zal nog maar eens gaan lopen voor ik die zak Doritoschips opvreet zeker?’ naar ‘shit maat ik wil mijn toertje van vorige week in één minuut minder lopen godver ik ga kei kwaad zijn op mezelf als het niet lukt’. Het kalendertje met gekleurde hokjes voor elke dag dat je gaan lopen bent, is een beetje zoals de blinkende stickertjes die ik in 1993 kreeg als ik iets flink gedaan had. Nog steeds een killer tactiek, zo blijkt.
