Twee jaar lang kenden we ons Huis als een aardige maar ietwat verslonste gast. Zo iemand die je al jaren tegen het lijf loopt en van ver kent, maar waar je nog nooit een deftig gesprek mee hebt gevoerd. Dit weekend hebben we voor het eerst eens goed gebabbeld met die gast. Blijkt dat echt een crème van een kerel te zijn!

Het is behoorlijk surreëel om er in te mogen wonen, in dat heerlijk vloerverwarmd huis in vroeg-Pinterest stadium. Alsof het maar tijdelijk is en iemand nog gaat komen zeggen dat we dat goed gedaan hebben, dat renoveren, maar dat we nu terug mogen naar het leven met openstaande facturen van viercijferige bedragen en vuile kleren op zaterdag.

We hebben ons Huis op zijn slechtst gezien. Het ruw skelet onder de intussen gave en gepolijste huid. Het is gek dat zoveel dingen in het leven hoogtes en laagtes kennen, maar dat de kronieken van ons Huis een continu stijgende grafiek lijken te beschrijven: het wordt écht alleen maar mooier en beter. Eet je hart uit, wereld!

Zelfs 80% leeg en met een tafel in de vorm van een pinda is het al de max. En ondertussen is ook de verhuisdoos met kousen gelokaliseerd en moet deze arme jongen niet meer in sportkousen rondlopen.